Türkiye’nin Bozkurt’u, İzmir’in soylu evladı, Mahmut Esat’ı da kaybettik. Biliyoruz ki hayat geçici; tarih kalıcıdır. Türk’ün yüreğinde ve memleketin tarihinde iyi anılar bırakarak ölenlere ne mutlu!
Hayatını, ulusunun özgürlüğü ve bağımsızlığı uğrunda feda edenler arasında, Mahmut Esat gibi değerli hemşerilerimizi birer birer kaybetmek bize çok acı geliyor.

Fakat ne yapalım ki yazgının önüne geçilemiyor. İnsanı yurduna bağlayan ve ölümü göze alacak kadar özverili yapan yalnız ülküdür. Mahmut Esat Bozkurt kendi kendini yaratmış ve başlı başına bir kişilik olarak aramızdan ayrılıp gitmiş, inançlı, heyecanlı, coşkun bir hatip, okuyan ve yazan bir düşünürümüzdü. Türklüğü bir din olarak kabul etmiş, koyu bir milliyetçiydi. Onun ölüm haberini duyduğumuz zaman büyük küçük hepimizin yüreği sızladı. Onunla İstiklal Harbinin kara günlerinde, memleket özlemiyle ve hemşerilik sevgisiyle cephede tanıştık. İzmir alındığı zaman İktisat Vekiliyken emrinde çalıştık. Memleketin okur ve yazarlarını arayıp soran ve İzmirli hemşerilerini bir kardeş gibi seven ve düşünen Mahmut Esat’ın insanlık ve Türklük duyguları çok yüksekti. O tam anlamıyla idealist bir insandı.

Anadolu gazetesinde onun özendirmesiyle yazmış olduğum<Paris Mektupları> için gönderdiği bir mektubunun sonunda: “Cumhuriyet’te Türk aydınının ilk görevi, ulusu ve memleketi uğrunda çalışarak ölmektir” demişti. Onun büyük bir heyecan ve enerji kaynağı olan cesur ve inançlı benliğini artık yetiştirdiği Cumhuriyetçi ve milliyetçi gençlerimizde göreceğiz.

Mahmut Esat’ın yaşamı ve eserleri bir menşur( ferman, buyruk) gibi karşımızda duruyor, biz bu menşuru, yarın Selçuk harabelerinin bir kıyısındaki çiftliğinin ortasına dikeceğiz.
Orada engin denizlere açılan düşünce ve ülkü yolcularının yolunu gösteren coşkun bir deniz feneri gibi yanıp sönecektir. Onun aziz ruhu şad olsun!

Dr. S. Şükrü Pamirtan